Już w 1999r. na na spotkaniu Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego mówiono, że witamina C obniża poziom kortyzolu, omawiając badanie przeprowadzone na szczurach i spekulując, że podobny wpływ może mieć na ludzi (źródło).
Zarówno u zwierząt jak i u ludzi, nadnercza reagują na stres uwalniając kortykosterydy, takie jak kortyzol i kortykosteron. Te i inne hormony wyzwalają reakcję typu „walcz albo uciekaj”, czego celem jest umożliwienie podjęcia akcji obronnej w warunkach zagrożenia. Jednak te hormony tłumią także układ odpornościowy, pierwszą linię obrony organizmu przed chorobą.
P. Samuel Campbell, przewodniczący wydziału nauk biologicznych na University of Alabama, wraz z kolegami stresował szczury laboratoryjne, unieruchamiając je na jedną godzinę dziennie przez okres trzech tygodni. Gdy zestresowanym szczurom podawano 200mg witaminy C (odpowiednik kilku gramów u ludzi) poziom hormonów stresu we krwi szczurów był redukowany.
Redukcji ulegały także inne wskaźniki stresu fizycznego i emocjonalnego: utrata wagi ciała, powiększenie nadnerczy, zmniejszenie wielkości grasicy i śledziony.
Terapia witaminą C podwyższyła także poziomy przeciwciał IgG w organizmie, będących główną obroną przed zakażeniem ogólnoustrojowym.
W grupie kontrolnej u szczurów, które nie były narażone na stres, witamina C podniosła produkcję przeciwciał IgG do nieco wyższego poziomu, jak miało to miejsce u szczurów zestresowanych. Sugeruje to, że stres powoduje tolerancję na witaminę C. Tak więc zwierzęta – a prawdopodobnie także i ludzie – którzy są pod wpływem emocjonalnego stresu, mogą potrzebować wyższych dawek witaminy C, aby chronić swój układ odpornościowy.
P. Samuel Campbell stwierdził, że jego badania pomagają rzucić światło na inne dowody skuteczności witaminy C w ochronie systemu odpornościowego. Na przykład, w innych badaniach witamina C podniosła odporność w testowej grupie starszych kobiet. Zredukowała także częstość występowania związanego ze stresem zakażenia górnego układu oddechowego u maratończyków.
